چه بلندم و در فراز امشب
خيالِ خامِ بودنِ تو
مرا به کشف و شهودي ديگر مي خواند
چه عجيبم و چه بي وزن امشب.
از بالاتر اين بلندي
ماه نزديکتر
سقفِ آسمان زيباتر
و آن پايين هنوز
شهر در تلاطم فردا و فرداهاست.
چه غريبم و مسافر شايد.
من از اين شادي ها
رخصت يک سفر و پيدايش مي طلبم.
چه صبورم و چه بي پروايم.
من دلم مي خواهد
از بلنداي زمان داد زنم
و بگويم رازِ غربت ماهي را.
حيف، حيف مردمان بي خوابند
و زمان تا فردا
يک وجب فاصله دارد.
چه وسيعم امشب و چقدر آرامم،
حرف ها دارم
اما فرصتي مي خواهم.
از حالا
در نشيبي ابدي خواهم بود.
فرصتي مي خواهم تا فردا
چه سپيدم امشب.
از
ا. آقايي 
