"سراب پشت سراب و کوير پشت کوير
چرا نمي گويي
دويدن از پي هيچ است رهنماي غريب!
چرا نمي گويي
در اين کوير عطش آب را نمي يابند!
چرا نمي بيني
چنين ضعيف تمام توان قافله را؟
تو هم نمي داني
که راه کندن از اينجا
رو به سوي کجاست؟
حواست اينجا نيست!
کجاست آب و علف؟!"
.....................................
فاصله ها
دور هستيم از هم
کاش اين فاصله ها کم بشود
کاش اين فاصله ها
تا به نزديکي دلها برسد...
کاش يک روز به دريا بزنيم
کاش دريا بشويم!
من به روياي محالي دل خوش داده ام:
انگار تو هم اينجايي
پيش تنهايي من
پيش زيبايي جاويد غزل خواني من
اي تو زيباي من...
کاش يک شب دل تنهاي تو هم پر مي زد
مي پريد از قفس فاصله ها
مي رسيد اينجا، در خانه من
و در اين خلوت تنهايي من
پيش چشمان خدا
مي رسيدند به هم تشنه و آب
مي رسيدند به هم خسته و خواب
مي رسيدند به هم جام و شراب...
هيچ کس فکر مرا مثل تو، اينگونه نخواند!
فکر مرا مي خواني
حرف را مي داني
حرف جاويد زمين را با صورت ماه
دوستت دارم را...
تا ابد مي مانم
تا ابد مي خوانم
باز هم مي ماني؟
باز هم مي خواني؟
از
م. مظاهري
